Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από 2018

το πάθος

Εικόνα
Α.Κ.: Δεν υπάρχει ο κίνδυνος αυτή η καταδεκτικότητα του πόνου που λειτουργεί αναλγητικά να στρεβλώνεται και το μέγεθος του πόνου να χρησιμοποιείται αναλογικά ως απόδειξη μεγάλων συναισθημάτων; Πόσο εύκολο είναι να βγεις απ' αυτόν τον φαύλο κύκλο; Γ.Μ . :  Δεν ξέρω αν όλοι έχουμε μια φαντασίωση πόνου, ακραίου πόνου, πόνου με την ένδειξη « προς φωτοστέφανο » . Εγώ έχω, Αλέξανδρε. Η κρυφή επιθυμία του μαρτυρίου, της αρένας με τα πεινασμένα λιοντάρια, της παγωμένης λίμνης που σε βουτάει ο Ρωμαίος αυτοκράτορας για να πάψεις να έχεις δέκατα από έρωτα. Φαντασιακός πόνος, που κάποιους τους έκανε Αγίους, κάποιους υψίφωνους και κάποιους του γιατρού. Όσο ελέγχεται και γίνεται κάτι άλλο (παιδί, ορατόριο, μπρούτζινος ανδριάντας, νουβέλα) δεν υπάρχει πρόβλημα. Φυσάει έπαρση, αλλά έπαρση νηπιαγωγείου - « εγώ αγίασα πιο πολύ απ’τον Γιαννάκη, κυρία » . Αν ξεφύγει και γίνει πονολαγνεία, πρέπει επειγόντως να μιλήσεις στον κολλητό σου, στην κομμώτρια, στον διπλανό σου, στον Διονύσιο Σολωμό (

ο πόνος

Εικόνα
Α.Κ.: Πώς ξεπερνάς τον πόνο, Γλυκερία; Μέχρι να ξανάρθει, τουλάχιστον; Γ.Μ . : To έσωσες, Αλέξανδρε, με το σεμνό « μέχρι να ξανάρθει » ... Γιατί ο πόνος (που μας προσδιορίζει και μας κάνει Αλέξανδρους και Γλυκερίες και Μαρίες Πενταγιώτισσες) δεν πρόκειται ν’ αφήσει εύκολα τη θαλπωρή του οικείου ξενιστή. Παρενοχλητικά, παρασιτικά, με αγάπες και λουλούδια –όπως και να’ ναι αυτό το σύμφωνο συμβίωσης, δεν σπάει εύκολα, κι ας πάρεις εργολαβία όλο τον δικηγορικό σύλλογο Αθηνών και προαστίων. Ο πόνος κι ο πονεμένος, ο πόνος και το χέρι, το πόδι, το μεσοθωράκιο κι η ουλή από Νίκο ή από Γιάννη ή από Άγιο Σπυρίδωνα που φορτώθηκες όταν τους κοίταξες βαθιά στα μάτια, ο πόνος από σώμα κι ο πόνος από σεβντά, ο πόνος από μαχαίρι κι ο πόνος από θαύμα είναι εγκατεστημένοι στην οικεία εγκατάσταση που είσαι Εσύ. Στάζει στην καρδιά, ούτε να κοιμηθείς δεν μπορείς με την ησυχία σου, μνησιπήμων ο πόνος –και δεν τα λέω εγώ αυτά, τα λέει ο πιστός μου σκύλος, ο Αισχύλος, κι ο Σεφέρης, που δεν το

τα ψελλίσματα

Εικόνα
Α.Κ.: Θα ήθελα να μου μιλήσεις λίγο για τα τα ψελλίσματα που δεν μπόρεσαν να κάνουν σλάλομ στην σταφυλή κι έμειναν προθέσεις . Έχω την αίσθηση ότι κάποιες φορές τα ψελλίσματα αυτά μπορεί να είναι εκκωφαντικά. Γ.Μ.: Σπάνε τύμπανα, Α λέξανδρε. Ξέρεις πόσοι άνθρωποι, πόσοι γνωστοί μας και πόσοι άγνωστοί μας, κάθονται ήσυχα ήσυχα στην καρέκλα τους και μιλάνε για τον βοριά που τ’ αρνάκια παγώνει , ενώ στ’ αυτιά τους κατεδαφίζεται η Ρώμη; Σάλπιγγες, θούριοι, ποδοβολητά, κραυγές - η χαρά του ηχολήπτη και η δόξα του ωτορινολαρυγγολόγου , καθώς πίνουν με μικρές γουλιές τον νες καφέ κλασίκ τους. Μεγάλη ήττα, προσωπική και καλλιτεχνική. Αν δεν βγούνε προς τα έξω τα ψελλίσματα, θα τελειώσει η αυτοκρατορία με μια εκκωφαντική έκρηξη στη μέση μιας συνοικιακής καφετέριας, κάπου στην πλατεία Κυψέλης. Με τις προθέσεις δεν γίνεται γάμος. Γι’αυτό είναι ακραίο το σπορ, πετάει έξω το ελαφρύ ιππικό. Πρέπει να μην μείνει λέξη στη σταφυλή, να μην κρυφτεί ούτε τελίτσα στον οισοφάγο και στα υπόλοιπα

ο μηχανισμός

Εικόνα
Α.Κ.: Έχοντας αυτή τη σχέση με τη γλώσσα, φαντάζομαι ότι πρέπει να είναι κάπως οδυνηρό ν' ακούς κούφια λόγια, δικαιολογίες, ψέματα, τόσο σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο όσο και στις προσωπικές σου συναναστροφές. Και δεν μιλάω για εκείνα τα ψέματα που μπορεί να ζητάει ν' ακούσει κανείς όπως η Πέτρα φον Καντ. Αυτά είναι άλλη ιστορία, κι αν θέλεις μου λες και για αυτά. Γ.Μ.: Ό λα είναι γλώσσα, Αλέξανδρε. Και τα ψεύτικα τα λόγια που δονούν εξέδρες κι οι φριχτές αλήθειες που περνάνε στρατοδικείο και τα ψελλίσματα που δεν μπόρεσαν να κάνουν σλάλομ στην σταφυλή κι έμειναν προθέσεις. Όλα τ’ αλέθει ο αιώνιος, ακατάλυτος, παμπόνηρος μύλος που λέγεται γλώσσα μου/σου/του. Δεν είναι οδυνηρό πια, ήταν οδυνηρό κάποτε. Όταν καταλάβεις ότι κάποια στιγμή θα πεις “έχετε γεια βρυσούλες κι εσείς ψηλά βουνά”, όταν καταλάβεις ότι καμμιά εταιρία σεκιούριτυ δεν θα σε σώσει όταν θα διαλύεται το παζλ σου στον αέρα, τότε θα σου φανούνε θρεψίνη όλα τα παλιόλογα. Τ’ ακούς και τα κάνεις κάτι

το σώμα

Εικόνα
Α.Κ.: Καταπίνω, ίσως προς το παρόν μόνο, την ερώτηση που μου ήρθε πρώτη στο μυαλό με την απάντησή σου, και δεν σου ζητάω να μου μιλήσεις για τον φόβο. Θα ήθελα να μου μιλήσεις για εκείνες τις μικρές ή μικρότερες γιορτές που όλες μαζί συνθέτουν για σένα τη μία μεγάλη γιορτή. Γ.Μ.: Η γλώσσα είναι για μένα η μικρή κι η μικρότερη κι η τοσοδούλα γιορτή, που όταν την πετύχω στα πολύ εύγλωττα και τα πολύ κοινωνικά της, να κάνει εκείνα τα μεγάλα αξέχαστα πάρτυ, που όλοι χορεύουν και φιλιούνται και λένε « ας φύγω τώρα, τώρα που το είπα και το άκουσαν αυτό που είπα, δε με νοιάζει και Χάρο δε φοβάμαι », γίνεται η μεγάλη και η μεγαλύτερη και η πιο-μέγαλη-δεν-γίνεται γιορτή. Όλα είναι η γλώσσα, Αλέξανδρε. Λάμπει με τα παραγλωσσικά της και με τα εξωγλωσσικά της κι όλα της τα μπωτέ – χέρια, πόδια, βλέμματα, παύσεις, ένταση . Εγώ μόνο μες στη γλώσσα κάνω πανηγύρι και γενέθλια και μη-γενέθλια και Πάσχα. Με τη γλώσσα λέω σ’ αγαπώ και μείνε να παραγγείλουμε μια πίτσα πεπερόνε και σου έγραψ

ο σάκος εκστρατείας

Εικόνα
Α.Κ.: Πόσο ανάγκη έχουμε στη ζωή μας τις βεβαιότητες και πόσο τις ανατροπές τους; Γ.Μ. : Ξέρω πολλούς ανθρώπους που πέθαναν από βεβαιότητες. Τους χτύπησε ο κεραυνός μέρα ολόχαρη με λιακάδα ή τους πλημμύρισε το λίβινγκ ρουμ εποχή ξηρασίας, χωρίς τόση δα ψιχάλα στο μετεωρολογικό. Και χώρες ξέρω που βυθίστηκαν από βεβαιότητες. Και ποιήματα και ποιητές και κοτζάμ αρχιτέκτονες του Μετσοβείου, αριστούχους. Όποιος στρογγυλοκάθεται στις βεβαιότητες κι ανάβει τσιγάρο να χαλαρώσει, μαύρη ανατροπή που τον δάγκωσε. Του Ηράκλειτου το πάρτυ και του Ευριπίδη το αλλού-φαν-παρκ γίνεται στο δευτερόλεπτο. Ο Θεός, η φύση, οι παντιέρες, οι τρελοί έρωτες, τα θησαυροφυλάκια και οι μηχανισμοί ακριβείας μάς κερνούν ανατροπές από την κούνια μέχρι το κιβούρι. Όποιος το καταλάβει νωρίς-νωρίς μπορεί να κερδίσει έναν-δυο λήγοντες σ’ αυτό το κοσμικό λαχείο συντακτών. Να ξέρει ας πούμε τ’ όνομά του, τη μάνα του και τον πατέρα του, πεντέξι στοργικούς φίλους, τα γενέθλια των παιδιών του και τις ημερομηνίες

το κλειδάκι

Εικόνα
Α.Κ.: Τώρα που τα σχολεία έκλεισαν και τέλειωσαν οι εξετάσεις, θα ήθελα να μου πεις λίγα λόγια και για αυτή την πλευρά σου, της φιλολόγου καθηγήτριας σε νυχτερινό λύκειο. Πώς αντιμετωπίζεις ένα άτομο που έρχεται και συνάπτει μαζί σου ένα συμβόλαιο κατά κάποιο τρόπο, ότι πρέπει να του μάθεις κάποια πράγματα. Τι ελευθερίες σού αφήνει το αναλυτικό πρόγραμμα, πόσο σε δεσμεύει και πόση ουσία βρίσκεις τελικά σ' αυτό το κομμάτι της ζωής σου; Γ.Μ. : Τα αναλυτικά προγράμματα υπάρχουν για να τα σπάμε. Πάντα πίστευα ότι για να υπονομεύσεις τους θεσμούς πρέπει να συγκατοικήσεις μαζί τους. Ν’ αλλάξεις σιγά σιγά τα κάδρα στους τοίχους, ν’ ανοίξεις εκείνη την αποθήκη με τα μάλλινα, ν’ αερίσεις τα μέσα δωμάτια. Αν είσαι απέξω, αν δεν σου δώσει το κλειδάκι ο διαχειριστής, θα μείνεις ο ενοικιαστής του πρώτου, του δεύτερου, του τρίτου, που πληρώνει με συνέπεια τα κοινόχρηστα και μια Κυριακή πρωί πεθαίνει. Καμιά παντιέρα δεν θ’ ανεμίσει στο μπαλκόνι σου. Κανένας δεν θα κρυφτεί στο σαλόνι

η προσευχή

Εικόνα
Α.Κ.: Τ ι είναι η προσευχή για σένα, και ποια η σχέση της με τον φόβο ή τη γενναιότητα; Γ.Μ.:   Προσεύχομαι σημαίνει ζητάω. Ζητάω κεραμίδι, φαγητό, στοργή, φιλί, σεξ, ανάρρωση, θαύμα. Κάνω την προσευχή μου, για να μη με φάει ο λύκος, αλλά και για να του αρέσω (του λύκου) και να ζήσουμε για πάντα σε μια καλύβα στο δάσος χωρίς ενοχλητικούς συγγενείς. Επειδή ακόμα προσεύχομαι στον Χριστούλη (που προσευχόμουν και πριν εκατόν πενήντα χρόνια), αισθάνομαι πλέον αυτή την οικειότητα που δημιουργείται ανάμεσα σε δύο που συμπαθιούνται πολύ, κι ας μην έχουν συναντηθεί ακόμα. Σαν να μιλάνε για χρόνια στο τηλέφωνο και λόγω αποστάσεως και συνθηκών δεν βρεθήκανε από κοντά. Αλλά αν κάτσει η στραβή, αν πιάσει φωτιά η αποθήκη της Λόλας, ξέρουν ότι θα νοιαστεί ο ένας τον άλλον, θα στείλει το ιππικό ο Αρχηγός. Προσευχή την προσευχή ξεφτίζει ο φόβος. Αρχίζεις να αιτείς και σιγά σιγά πείθεσαι ότι θα λάβεις. Ο γενναίος είναι ο πολύ φοβισμένος που έκανε την προσδοκία του πεποίθηση. Παλιά φοβόμουν πολύ. Τ

η καταστροφή

Εικόνα
Α.Κ.: Το “ βομβαρδισμένο Ταχυδρομείο ” σου μου έφερε στο μυαλό την καταστροφή. Ποια η σχέση καταστροφής – δημιουργίας; Έχω την αίσθηση ότι στα γραπτά σου κρύβεται πάντα μια καταστροφή που ή έχει πια συντελεστεί ή ελλοχεύει απειλητική. Ανοίγει η καταστροφή μια πόρτα στη δημιουργία; Γ.Μ.: Μια χαρά αίσθηση έχεις. Διαφορετικές ποικιλίες καταστροφής είναι η δημιουργία. Άλλη είναι συντελεσμένη, άλλη επικείμενη, άλλη είναι σε καταστολή, άλλη είναι υπό επιτήρηση. Κάποιες καταστροφές είναι μεγάλες ατσίδες και δεν τις παίρνουμε χαμπάρι - έχουν στρογγυλοκαθήσει στον καλό μας τον καναπέ κι εμείς χαμογελάμε σε πλήρη αμεριμνησία . Τις φοβάμαι αυτές, δεν προλαβαίνεις ούτε να πεις την προσευχή σου όταν αρχίσει η κατεδάφιση. Και ευθύνονται για δημιουργίες που εγώ ονομάζω “αχαμπάριαστες”, στραμμένες αυτιστικά στην αθανασία του γλύπτη και του αγάλματος. Ο γλύπτης που δεν έχει μυριστεί τον λοιμό, τον σεισμό και τον καταποντισμό θα φύγει νύχτα από το πάνελ της συλλογικής μνήμης. Η θνητότητα κλ

τα φαντάσματα

Εικόνα
Α.Κ.: Μίλησέ μου λίγο ακόμα για την “ταχυδρομική ιδεολογία”. Εσύ έχεις την ανάγκη να ταχυδρομήσεις ένα ποίημα. Τι γίνεται με τον παραλήπτη του; Το αντιλαμβάνεται πάντα; Πόσο αλλάζει εσένα ή τον παραλήπτη του ένα ποίημα που έχει πια ταχυδρομηθεί; Γ.Μ.:  A ν η γλωσσίτσα γλείψει το γραμματόσημο, αν ο καταθλιπτικός Μίστερ Πόστμαν ρίξει το γράμμα στον χιαστί σάκο, τα ταχυδρομεία έχουν επιτελέσει το θεάρεστο έργο τους. Έχει μια υπαρξιακή βεβαιότητα όλο αυτό. Στέλνω κάτι σε κάποιον που θα το λάβει . Υπάρχει μια μυστική πίστη στην επίδοση, μια σιγουριά ότι η γη γυρίζει και ότι ο φάκελος θα φτάσει ακέραιος στον ακέραιο παραλήπτη του. Εμείς οι καλλιτέχνιδες της ρημαδορίμας φαντασιωνόμαστε το γράμμα που ανοίχτηκε, το γράμμα που διαβάστηκε, το γράμμα που άλλαξε ζωές κι έσωσε τον πλανήτη από την υπερθέρμανση. Δεν είναι έτσι πάντα. Αλλά δεν μας νοιάζει. Ζούμε για τη στιγμή που θα σαλιώσουμε το γραμματόσημο, για τη στιγμή που θα γράψουμε τη μαγική λέξη Αποστολέας και την πιο μαγική λέξη Π

τα χιόνια

Εικόνα
Α.Κ.: Αυτά τα λίγα χρόνια που σε γνωρίζω μου έχει δημιουργηθεί η αίσθηση ότι είσαι πάντα έτοιμη να γράψεις, αλλά ότι οι αναθέσεις και οι προθεσμίες μάλλον σε βοηθούν να καθίσεις και όντως να γράψεις. Τα θεατρικά σου, αν δεν κάνω λάθος, ήταν όλα αναθέσεις. Δεν ξέρω αν έχεις γράψει κάτι και το φυλάς σε κάποιο συρτάρι. Έχω την αίσθηση ότι το κεφάλι σου είναι ένα τεράστιο συρτάρι, γεμάτο λέξεις και εικόνες, που περιμένουν την κατάλληλη στιγμή να τις ελευθερώσεις και ν' αρχίσουν ν' αναπνέουν μόνες τους. Πώς γράφεις, γιατί γράφεις, τι είναι η γραφή για σένα; Γ.Μ.:  Είμαι πολύ πρακτικός άνθρωπος. Μαγειρεύω, ας πούμε, για να φάω. Βάζω πλυντήριο, για να έχω κανένα καθαρό ρούχο να βάλω. Υπάρχει, δηλαδή, μια πολύ συγκεκριμένη ανάγκη να κάνω πράγματα. Δεν είχα ποτέ στη ζωή μου την ανάγκη να καθίσω να γράψω κάτι, ούτε εμπνεύσεις είχα, ούτε τέτοια Θεόσταλτα. Γράφω μια λίστα για ψώνια, για να μην χαθώ στα ράφια του Μασούτη. Γράφω ένα γράμμα στον Άγιο Νικόλαο να φυλάει τους ναυτικούς

ο έρωτας

Εικόνα
Α.Κ.: Ο έρωτας θέλει κότσια; Πόσο παιδί ή πόσο σαλό κάνει έναν άνθρωπο ο έρωτας; Γ.Μ.: Καραθέλει. Δεν είναι ευκολάκι να πέσεις απ’ τα πόδια του Βέρθερου στα πόδια του Τάκη. Δεν είναι παίξε-γέλασε η κατάβαση Ελικώνας - πλατεία Κυψέλης, τρία τέταρτα αναμονή, τέλη Αυγούστου και το κινητό κλειστό. Μέσα στο ποίημα όλα φαίνονται εύκολα. Άμα τη σκίσεις τη ζελατίνα και κατέβεις απ’ το βουνό, πάνε οι φίλες σου οι Μούσες, πάνε τα κομφόρ με τις ρίμες και τους αναπαίστους. Τώρα θα μάθεις το κάουντ-ντάουν. Τώρα θα μασήσεις στο φρουτομπωλάκι όλες τις μεταφορικές σημασίες των λέξεων εν τη απουσία του ποιητή, Μπορεί να έρθει με καθυστέρηση στη γωνιακή καφετέρια και να πετάξετε ντουέτο πάνω απ’ την Κυψέλη, μπορεί να μεταναστεύσει στην Αφστράλια και να θέλεις να καταπιείς παρκετέζες. Οπότε, για να σου μείνει και κανένα ζωτικό όργανο στη θέση του, θα γίνεις σαλός ή παιδί. Αν δεν έρθει αυτός, θα έρθει ένας άλλος ή δεν θα έρθει κανένας άλλος. Εσένα δεν θα σε απασχολούν οι λεπτομέρειες. Θα είσαι τ

τα κότσια

Εικόνα
Α.Κ.: Μία ημέρα πριν συναντηθούμε έτυχε να δω στο φέισμπουκ μία ανάρτηση γνωστού συγγραφέα με αποσπάσματα από ένα πρόσφατο άρθρο του, στο οποίο μεταξύ άλλων ανέφερε μέσα σε μία παρένθεση ότι χρειάζονταν κότσια για να υποστηρίξει κανείς το “Ναι” τον Ιούλιο του 2015. Δεν ξέρω αν σε ενδιαφέρει να σχολιάσεις αυτή την άποψη, αλλά θα ήθελες να μου πεις κάποιες κινήσεις ή αποφάσεις, που κατά τη γνώμη σου ανέκαθεν χρειάζονταν και ακόμα χρειάζονται κότσια; Γ.Μ.: T α κότσια, που λέγονται και αστράγαλοι , ήταν για τα αρχαία παιδάκια το περίφημο "αστραγαλίζειν" , το αγαπημένο τους παιχνίδι με τα πίσω πόδια των κατσικιών και των αρνιών πριν καταλήξουν χαρωπά σφάγια στον βωμό της θυμωμένης Θεάς. Στο "αρτιάζειν αστραγάλους" το ένα παιδάκι έκρυβε τα κότσια στο χέρι του, και το άλλο προσπαθούσε να μαντέψει αν ο αριθμός ήταν μονός ή ζυγός, κάτι σαν παιδική μαντεία, δηλαδή. Αυτή η άλλη έννοια, το άλλο λήμμα για τα κότσια με γοήτευε πάντα. Για να έχεις κότσια, πρέπ

η ιδέα

Εικόνα
Την αποχαιρέτησα όταν έμπαινε σ' ένα ταξί στη Σόλωνος ένα μεσημέρι που άρχισε να βρέχει. Όταν γύρισα σπίτι, μου ήρθε η ιδέα γι' αυτό εδώ το μπλογκ και άρχισα να το στήνω. Το βράδυ τής έγραψα την ιδέα μου και τη ρώτησα "Τι λες;" Μου απάντησε το πρωί, θέτοντας έναν όρο. Έτσι γεννήθηκαν οι Ερωταποκρίσεις, μία συνομιλία εν προόδω με τη Γλυκερία Μπασδέκη .