η προσευχή


Α.Κ.: Τι είναι η προσευχή για σένα, και ποια η σχέση της με τον φόβο ή τη γενναιότητα;

Γ.Μ.: Προσεύχομαι σημαίνει ζητάω. Ζητάω κεραμίδι, φαγητό, στοργή, φιλί, σεξ, ανάρρωση, θαύμα. Κάνω την προσευχή μου, για να μη με φάει ο λύκος, αλλά και για να του αρέσω (του λύκου) και να ζήσουμε για πάντα σε μια καλύβα στο δάσος χωρίς ενοχλητικούς συγγενείς. Επειδή ακόμα προσεύχομαι στον Χριστούλη (που προσευχόμουν και πριν εκατόν πενήντα χρόνια), αισθάνομαι πλέον αυτή την οικειότητα που δημιουργείται ανάμεσα σε δύο που συμπαθιούνται πολύ, κι ας μην έχουν συναντηθεί ακόμα. Σαν να μιλάνε για χρόνια στο τηλέφωνο και λόγω αποστάσεως και συνθηκών δεν βρεθήκανε από κοντά. Αλλά αν κάτσει η στραβή, αν πιάσει φωτιά η αποθήκη της Λόλας, ξέρουν ότι θα νοιαστεί ο ένας τον άλλον, θα στείλει το ιππικό ο Αρχηγός. Προσευχή την προσευχή ξεφτίζει ο φόβος. Αρχίζεις να αιτείς και σιγά σιγά πείθεσαι ότι θα λάβεις. Ο γενναίος είναι ο πολύ φοβισμένος που έκανε την προσδοκία του πεποίθηση. Παλιά φοβόμουν πολύ. Τώρα φοβάμαι λιγότερο. Κι όσο με πάει η βάρκα γυαλό τόσο θα σβήνει ο φόβος. Ο φόβος του θανάτου, του πόνου, της μοναξιάς –η αγία τριάδα των φόβων, δηλαδή. Δεν ξέρω αν είναι ακριβώς γενναιότητα, είναι όμως στα σίγουρα λιγότερος φόβος. Μπορεί βέβαια να το έχω στήσει μόνη μου όλο το τηλεφωνικό υπερθέαμα με το επέκεινα, αλλά και πάλι σε καλό μου βγαίνει. Όπως μπορεί θα ξεφοβηθεί ο καθένας, μ’ όποιον Σούπερ Ήρωα τον ακούει τρυφερότερα. Δεν θα τα χαλάσουμε σ’ αυτό. Προσευχή να γίνεται. 

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

το πάθος

αιώνια μπάζα

τα χιόνια