Ερωταποκρίσεις

Α.Κ.: Έχοντας αυτή τη σχέση με τη γλώσσα, φαντάζομαι ότι πρέπει να είναι κάπως οδυνηρό ν' ακούς κούφια λόγια, δικαιολογίες, ψέματα, τόσο σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο όσο και στις προσωπικές σου συναναστροφές. Και δεν μιλάω για εκείνα τα ψέματα που μπορεί να ζητάει ν' ακούσει κανείς όπως η Πέτρα φον Καντ. Αυτά είναι άλλη ιστορία, κι αν θέλεις μου λες και για αυτά. Γ.Μ.: Ό λα είναι γλώσσα, Αλέξανδρε. Και τα ψεύτικα τα λόγια που δονούν εξέδρες κι οι φριχτές αλήθειες που περνάνε στρατοδικείο και τα ψελλίσματα που δεν μπόρεσαν να κάνουν σλάλομ στην σταφυλή κι έμειναν προθέσεις. Όλα τ’ αλέθει ο αιώνιος, ακατάλυτος, παμπόνηρος μύλος που λέγεται γλώσσα μου/σου/του. Δεν είναι οδυνηρό πια, ήταν οδυνηρό κάποτε. Όταν καταλάβεις ότι κάποια στιγμή θα πεις “έχετε γεια βρυσούλες κι εσείς ψηλά βουνά”, όταν καταλάβεις ότι καμμιά εταιρία σεκιούριτυ δεν θα σε σώσει όταν θα διαλύεται το παζλ σου στον αέρα, τότε θα σου φανούνε θρεψίνη όλα τα παλιόλογα. Τ’ ακούς και τα κάνεις κάτι