Ερωταποκρίσεις

Α.Κ.: Πώς ξεπερνάς τον πόνο, Γλυκερία; Μέχρι να ξανάρθει, τουλάχιστον; Γ.Μ . : To έσωσες, Αλέξανδρε, με το σεμνό « μέχρι να ξανάρθει » ... Γιατί ο πόνος (που μας προσδιορίζει και μας κάνει Αλέξανδρους και Γλυκερίες και Μαρίες Πενταγιώτισσες) δεν πρόκειται ν’ αφήσει εύκολα τη θαλπωρή του οικείου ξενιστή. Παρενοχλητικά, παρασιτικά, με αγάπες και λουλούδια –όπως και να’ ναι αυτό το σύμφωνο συμβίωσης, δεν σπάει εύκολα, κι ας πάρεις εργολαβία όλο τον δικηγορικό σύλλογο Αθηνών και προαστίων. Ο πόνος κι ο πονεμένος, ο πόνος και το χέρι, το πόδι, το μεσοθωράκιο κι η ουλή από Νίκο ή από Γιάννη ή από Άγιο Σπυρίδωνα που φορτώθηκες όταν τους κοίταξες βαθιά στα μάτια, ο πόνος από σώμα κι ο πόνος από σεβντά, ο πόνος από μαχαίρι κι ο πόνος από θαύμα είναι εγκατεστημένοι στην οικεία εγκατάσταση που είσαι Εσύ. Στάζει στην καρδιά, ούτε να κοιμηθείς δεν μπορείς με την ησυχία σου, μνησιπήμων ο πόνος –και δεν τα λέω εγώ αυτά, τα λέει ο πιστός μου σκύλος, ο Αισχύλος, κι ο Σεφέρης, που δεν το

Α.Κ.: Θα ήθελα να μου μιλήσεις λίγο για τα τα ψελλίσματα που δεν μπόρεσαν να κάνουν σλάλομ στην σταφυλή κι έμειναν προθέσεις . Έχω την αίσθηση ότι κάποιες φορές τα ψελλίσματα αυτά μπορεί να είναι εκκωφαντικά. Γ.Μ.: Σπάνε τύμπανα, Α λέξανδρε. Ξέρεις πόσοι άνθρωποι, πόσοι γνωστοί μας και πόσοι άγνωστοί μας, κάθονται ήσυχα ήσυχα στην καρέκλα τους και μιλάνε για τον βοριά που τ’ αρνάκια παγώνει , ενώ στ’ αυτιά τους κατεδαφίζεται η Ρώμη; Σάλπιγγες, θούριοι, ποδοβολητά, κραυγές - η χαρά του ηχολήπτη και η δόξα του ωτορινολαρυγγολόγου , καθώς πίνουν με μικρές γουλιές τον νες καφέ κλασίκ τους. Μεγάλη ήττα, προσωπική και καλλιτεχνική. Αν δεν βγούνε προς τα έξω τα ψελλίσματα, θα τελειώσει η αυτοκρατορία με μια εκκωφαντική έκρηξη στη μέση μιας συνοικιακής καφετέριας, κάπου στην πλατεία Κυψέλης. Με τις προθέσεις δεν γίνεται γάμος. Γι’αυτό είναι ακραίο το σπορ, πετάει έξω το ελαφρύ ιππικό. Πρέπει να μην μείνει λέξη στη σταφυλή, να μην κρυφτεί ούτε τελίτσα στον οισοφάγο και στα υπόλοιπα