τα κότσια

Α.Κ.: Μία ημέρα πριν συναντηθούμε έτυχε να δω στο φέισμπουκ μία ανάρτηση γνωστού συγγραφέα με αποσπάσματα από ένα πρόσφατο άρθρο του, στο οποίο μεταξύ άλλων ανέφερε μέσα σε μία παρένθεση ότι χρειάζονταν κότσια για να υποστηρίξει κανείς το “Ναι” τον Ιούλιο του 2015. Δεν ξέρω αν σε ενδιαφέρει να σχολιάσεις αυτή την άποψη, αλλά θα ήθελες να μου πεις κάποιες κινήσεις ή αποφάσεις, που κατά τη γνώμη σου ανέκαθεν χρειάζονταν και ακόμα χρειάζονται κότσια;

Γ.Μ.: Tα κότσια, που λέγονται και αστράγαλοι, ήταν για τα αρχαία παιδάκια το περίφημο "αστραγαλίζειν", το αγαπημένο τους παιχνίδι με τα πίσω πόδια των κατσικιών και των αρνιών πριν καταλήξουν χαρωπά σφάγια στον βωμό της θυμωμένης Θεάς. Στο "αρτιάζειν αστραγάλους" το ένα παιδάκι έκρυβε τα κότσια στο χέρι του, και το άλλο προσπαθούσε να μαντέψει αν ο αριθμός ήταν μονός ή ζυγός, κάτι σαν παιδική μαντεία, δηλαδή.

Αυτή η άλλη έννοια, το άλλο λήμμα για τα κότσια με γοήτευε πάντα. Για να έχεις κότσια, πρέπει να είσαι ένα παιδάκι που παίζει μαντεία με άλλα παιδάκια. Τα κότσια απαιτούν την αθωότητα ενός παιδιού που παίζει μαντεψιά με τα σφαγμένα πόδια ενός αρνιού. Θέλουν μεταμφιεσμένο αίμα, δηλαδή. Όταν έχεις κότσια δεν ξέρεις ποτέ αν η άλλη χούφτα κρύβει το δύο ή το τρία, τον περιττό ή τον ζυγό αριθμό. Ρισκάρεις χωμένος σε μια ροζ ιερότητα, σ’ ένα παιχνίδι σφαγής χωρίς ν’ ακούγονται τα ουρλιαχτά του σφαγμένου ζώου.

Όποιος έχει τα κότσια αγνοεί αν θα κερδίσει. Παίζει. Μαντεύει κάτι που μπορεί να του στοιχίσει το κεφάλι του. Συνήθως κότσια έχουν τα παιδιά και οι σαλοί, αυτοί οι ημίτρελλοι συνάνθρωποί μας που αλλάζουν τον κόσμο αλλά δεν προλαβαίνουν να τον καμαρώσουν, γιατί το κεφαλάκι τους έχει πέσει ήδη στο μπαμπού καλάθι της καρμανιόλας.