το σώμα




Α.Κ.: Καταπίνω, ίσως προς το παρόν μόνο, την ερώτηση που μου ήρθε πρώτη στο μυαλό με την απάντησή σου, και δεν σου ζητάω να μου μιλήσεις για τον φόβο. Θα ήθελα να μου μιλήσεις για εκείνες τις μικρές ή μικρότερες γιορτές που όλες μαζί συνθέτουν για σένα τη μία μεγάλη γιορτή.

Γ.Μ.: Η γλώσσα είναι για μένα η μικρή κι η μικρότερη κι η τοσοδούλα γιορτή, που όταν την πετύχω στα πολύ εύγλωττα και τα πολύ κοινωνικά της, να κάνει εκείνα τα μεγάλα αξέχαστα πάρτυ, που όλοι χορεύουν και φιλιούνται και λένε «ας φύγω τώρα, τώρα που το είπα και το άκουσαν αυτό που είπα, δε με νοιάζει και Χάρο δε φοβάμαι», γίνεται η μεγάλη και η μεγαλύτερη και η πιο-μέγαλη-δεν-γίνεται γιορτή. Όλα είναι η γλώσσα, Αλέξανδρε. Λάμπει με τα παραγλωσσικά της και με τα εξωγλωσσικά της κι όλα της τα μπωτέ – χέρια, πόδια, βλέμματα, παύσεις, ένταση. Εγώ μόνο μες στη γλώσσα κάνω πανηγύρι και γενέθλια και μη-γενέθλια και Πάσχα. Με τη γλώσσα λέω σ’ αγαπώ και μείνε να παραγγείλουμε μια πίτσα πεπερόνε και σου έγραψα ένα ποίημα, αλλά μην το πεις πουθενά γιατί θα μας κρεμάσουν κουδούνια. Το σώμα μου είναι η γλώσσα μου και μ’ αυτή κάνω μεγάλα γλέντια, αυτή φωνάζει και του χρόνου σπίτια μας κι αντιλαλούν οι ρεματιές. Δεν ξέρω αν σε μπέρδεψα, απάντησα όμως και αυθόρμητα και ειλικρινά και τίποτε δεν κρύβω μέσα στα δόντια μου που να μην το έτριξα.

Α.Κ.: Το άκουσα, δεν με μπέρδεψες.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

το πάθος

αιώνια μπάζα

τα χιόνια