η καταστροφή

Α.Κ.: Το “βομβαρδισμένο Ταχυδρομείο” σου μου έφερε στο μυαλό την καταστροφή. Ποια η σχέση καταστροφής – δημιουργίας; Έχω την αίσθηση ότι στα γραπτά σου κρύβεται πάντα μια καταστροφή που ή έχει πια συντελεστεί ή ελλοχεύει απειλητική. Ανοίγει η καταστροφή μια πόρτα στη δημιουργία;

Γ.Μ.: Μια χαρά αίσθηση έχεις. Διαφορετικές ποικιλίες καταστροφής είναι η δημιουργία. Άλλη είναι συντελεσμένη, άλλη επικείμενη, άλλη είναι σε καταστολή, άλλη είναι υπό επιτήρηση. Κάποιες καταστροφές είναι μεγάλες ατσίδες και δεν τις παίρνουμε χαμπάρι - έχουν στρογγυλοκαθήσει στον καλό μας τον καναπέ κι εμείς χαμογελάμε σε πλήρη αμεριμνησία. Τις φοβάμαι αυτές, δεν προλαβαίνεις ούτε να πεις την προσευχή σου όταν αρχίσει η κατεδάφιση. Και ευθύνονται για δημιουργίες που εγώ ονομάζω “αχαμπάριαστες”, στραμμένες αυτιστικά στην αθανασία του γλύπτη και του αγάλματος. Ο γλύπτης που δεν έχει μυριστεί τον λοιμό, τον σεισμό και τον καταποντισμό θα φύγει νύχτα από το πάνελ της συλλογικής μνήμης. Η θνητότητα κληρώνει αθανασίες μόνο σ’ αυτούς που την σεβάστηκαν πολύ, για τους άλλους δεν έχει τυχερές σακούλες με σούπερ δώρα.

Όσο για μένα (που κατά βάθος είμαι ένα γενναίο κορίτσι που φοβάται πολύ), είμαι της σχολής “φίλα την καταστροφή σου στο στόμα”. Την ξέρω, την βλέπω, την μυρίζω. Δεν ουρλιάζω όμως, πια. Της γράφω ένα σονέτο, ελπίζοντας πως θα την κολακέψω και θα είναι τρυφερή μαζί μου όταν ξεκινήσουν τα γκάπα γκούπα.