Ερωταποκρίσεις

Α.Κ.: Κατά έναν κάθε άλλο παρά περίεργο τρόπο με γυρίζεις πάλι στον έρωτα. Κάποια στιγμή σε είχα ρωτήσει αν ο έρωτας θέλει κότσια. Σήμερα θέλω να σε ρωτήσω αν ο έρωτας είναι πανταχού παρών κατά τη γνώμη σου ακόμα και ως απουσία και αν αυτό το στέρνο ή αυτό το ζευγάρι αδέξια χέρια που ανέφερες είναι στην πραγματικότητα πάντα τα ίδια, εκείνο το ένα στέρνο ή εκείνα τα δύο χέρια που φέρνουν μία ή εκατό φορές τα πάνω κάτω στη ζωή μας, βάζοντας τα πάντα στη θέση τους. Γ.Μ.: Λίγο τον νοιάζει τον έρωτα αν θα περάσει την τάξη ή θα μείνει μεταξεταστέος. Πότε παρακολουθεί ευλαβικά, σχεδόν αριστούχος, με τις σημειώσεις του και τα τετραδιάκια του κομπλέ και πότε το σκάει απ’ το παράθυρο για αξέχαστες κοπάνες και σκασιλάρα του που πήγε στράφι τόσο διάβασμα και θα τη χάσει τη χρονιά από γαμωαπουσίες. Δηλαδή Αλέξανδρε, μην αυταπατάσαι: αυτός είναι ο Κύριος και o Άρχων και ό,τι πει ο K απετάνιος στη σκούνα είναι νόμος και προσευχή. Μας τραβάει σ’ όλα τα λύκεια της επικράτειας να περάσουμ

Α.Κ.: Στην παρουσίαση του τελευταίου σου βιβλίου, Μία βοήθεια, παρακαλώ! , απαντώντας σε μία ερώτηση είπες ότι θέλεις την ελευθερία « να γίνεται έξω Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, κι εσύ να γράφεις για το γόνατο της Ανακτ o ρίας » . Μου θύμισες τον Τόμας Μανν που από τον Ιανουάριο μέχρι και τον Ιούλιο του 1940, ως απάντηση στη θηριωδία του Γ΄ Ράιχ, έγραφε τα Αλλαγμένα κεφάλια , την ιστορία της Ζίτα με τους ωραίους γοφούς και των δύο συζύγων της, ενώ αργότερα θα απευθυνόταν με μια σειρά ραδιοφωνικών εκπομπών στους Γερμανούς και θα έπαιρνε όντως πολιτική θέση. Κάτι ανάλογο είπες και εσύ, ότι « όταν είναι να πάρεις πολιτική θέση θα το κάνεις ξεκάθαρα » . Ανέφερες επίσης ότι δεν μπορούμε να ξέρουμε τι κρύβεται πίσω από έναν εστέτ αλλά ούτε πίσω από έναν στρατευμένο καλλιτέχνη. Μίλησέ μου λίγο για τον καλλιτέχνη σε αυτή την εποχή. Τι καλείται, αν καλείται, ενδεχομένως να διασώσει, κατά τη γνώμη σου. Ή τι προσπαθείς να διασώσεις εσύ. Γ.Μ .: Είπα για την Ανακτορία, ναι… και το γόνατό της…