πατρίδα



Α.Κ.: Στην παρουσίαση του τελευταίου σου βιβλίου, Μία βοήθεια, παρακαλώ!, απαντώντας σε μία ερώτηση είπες ότι θέλεις την ελευθερία «να γίνεται έξω Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, κι εσύ να γράφεις για το γόνατο της Ανακτoρίας». Μου θύμισες τον Τόμας Μανν που από τον Ιανουάριο μέχρι και τον Ιούλιο του 1940, ως απάντηση στη θηριωδία του Γ΄ Ράιχ, έγραφε τα Αλλαγμένα κεφάλια, την ιστορία της Ζίτα με τους ωραίους γοφούς και των δύο συζύγων της, ενώ αργότερα θα απευθυνόταν με μια σειρά ραδιοφωνικών εκπομπών στους Γερμανούς και θα έπαιρνε όντως πολιτική θέση. Κάτι ανάλογο είπες και εσύ, ότι «όταν είναι να πάρεις πολιτική θέση θα το κάνεις ξεκάθαρα». Ανέφερες επίσης ότι δεν μπορούμε να ξέρουμε τι κρύβεται πίσω από έναν εστέτ αλλά ούτε πίσω από έναν στρατευμένο καλλιτέχνη. Μίλησέ μου λίγο για τον καλλιτέχνη σε αυτή την εποχή. Τι καλείται, αν καλείται, ενδεχομένως να διασώσει, κατά τη γνώμη σου. Ή τι προσπαθείς να διασώσεις εσύ.

Γ.Μ.: Είπα για την Ανακτορία, ναι… και το γόνατό της… κάπως έτσι το είπα μιξάροντας έναν στίχο απ’ τη Σαπφώ. Στη θηριωδία προτιμώ ν’ απαντήσω με ηλιοβασιλέματα γεμάτα αναμνήσεις. Με το γόνατο της Ανακτορίας ή της Κλαίρης, με τον ύμνο μιας φλέβας που πάλλεται τρυφερά στην αιμοληψία, μ’ έναν Νίκο που πατάει το κουμπί του ασανσέρ κι ανοίγει ο ουράνιος θόλος μ’ όλες τις χορωδίες του. Η απάντηση της τέχνης στην ασχήμια είναι να υποδεικνύει την ομορφιά που αντιστέκεται, με το να μην ασχημαίνει μέσα στο φρικτό τοπίο. Πιστεύω σε μια νέα ηθική του πένθους και της φροντίδας. Πενθείς γιορτάζοντας το (ακόμα) ζωντανό σώμα σου, φροντίζεις την πληγή μαγεμένος από το πύον της. Δεν είναι εστετισμός όλο αυτό, Αλέξανδρε, δεν το βλέπουν έτσι τα μάτια μου. Είναι μια άλλη στράτευση, πιο ύπουλη, πιο πονηρή και πιο αποτελεσματική από τις ντουντούκες στο αυτί. Όποιος δεν μπορεί ν’ αγαπήσει σαν πατρίδα ένα στέρνο ή ένα ζευγάρι αδέξια χέρια, δεν θ’ αγαπήσει τίποτε και ποτέ. Ο Μανν έπαιρνε πολιτική θέση υμνώντας τους γοφούς της Ζίτα το ίδιο εκκωφαντικά με τα αντιναζιστικά του μηνύματα. Αν κάτι σωθεί θα είναι η επιθυμία για τον άλλο άνθρωπο, την στιγμή που η Καρχηδόνα γίνεται ένα μάτσο κουρνιαχτός. Αυτή την ερωτική χειρονομία προσπαθώ κι εγώ να κρατήσω ζωντανή, την τόσο επικίνδυνη και ανυπόφορη και τρομακτική για κάθε Γκαιμπελίσκο. Στην ίδια φρικτή αρένα στροβιλιζόμαστε όλοι μας, όλοι θα δικαστούμε κάποια στιγμή απ’ τον κούκο και τ’ αηδόνι τους μόνους άξιους κριτές της ζωούλας μας.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

το πάθος

αιώνια μπάζα

τα χιόνια