αιώνια μπάζα

Α.Κ.: Κατά έναν κάθε άλλο παρά περίεργο τρόπο με γυρίζεις πάλι στον έρωτα. Κάποια στιγμή σε είχα ρωτήσει αν ο έρωτας θέλει κότσια. Σήμερα θέλω να σε ρωτήσω αν ο έρωτας είναι πανταχού παρών κατά τη γνώμη σου ακόμα και ως απουσία και αν αυτό το στέρνο ή αυτό το ζευγάρι αδέξια χέρια που ανέφερες είναι στην πραγματικότητα πάντα τα ίδια, εκείνο το ένα στέρνο ή εκείνα τα δύο χέρια που φέρνουν μία ή εκατό φορές τα πάνω κάτω στη ζωή μας, βάζοντας τα πάντα στη θέση τους.

Γ.Μ.: Λίγο τον νοιάζει τον έρωτα αν θα περάσει την τάξη ή θα μείνει μεταξεταστέος. Πότε παρακολουθεί ευλαβικά, σχεδόν αριστούχος, με τις σημειώσεις του και τα τετραδιάκια του κομπλέ και πότε το σκάει απ’ το παράθυρο για αξέχαστες κοπάνες και σκασιλάρα του που πήγε στράφι τόσο διάβασμα και θα τη χάσει τη χρονιά από γαμωαπουσίες.

Δηλαδή Αλέξανδρε, μην αυταπατάσαι: αυτός είναι ο Κύριος και o Άρχων και ό,τι πει ο Kαπετάνιος στη σκούνα είναι νόμος και προσευχή. Μας τραβάει σ’ όλα τα λύκεια της επικράτειας να περάσουμε την έρημη την τελευταία τάξη, κι απολυτήριο δεν θα πάρουμε ποτέ. Γιατί άμα το πάρουμε το χαρτί και δεν παραμείνουμε αιώνια μπάζα από στέρνο και χέρι μεγάλου έρωτα, δε θα ’χουν νόημα τόσες σπουδές και ξενύχτια στην τριγωνομετρία.

Αγράμματοι και άνευ απολυτηρίου, τελευταίοι μαθητές και κοπανατζήδες θα μείνουμε εμείς οι στερνολάγνοι. Θ’ αγαπάμε και θα ξαναγάπαμε και θα προσκυνάμε τα θεάρεστα στέρνα και τα ντροπαλά χέρια που μας έκαψαν τις ασφάλειες. Πάντα τα ίδια θα είναι, απλά θ’ αλλάζουν σώματα και βαφτιστικά και χώρες προέλευσης. Θα τρώμε μάτια, θα τρώμε ψάρια και νηστικοί θα κοιμόμαστε. Δεν έχει βεβαίωση παρακολούθησης, δεν έχει τελετή αποφοίτησης και ανθοδέσμες, τρία τριαντάφυλλα και μπόλικη πρασινάδα να φτουρήσει αυτό το αδέξιο λύκειο.