Ερωταποκρίσεις

Α.Κ.: Αυτά τα λίγα χρόνια που σε γνωρίζω μου έχει δημιουργηθεί η αίσθηση ότι είσαι πάντα έτοιμη να γράψεις, αλλά ότι οι αναθέσεις και οι προθεσμίες μάλλον σε βοηθούν να καθίσεις και όντως να γράψεις. Τα θεατρικά σου, αν δεν κάνω λάθος, ήταν όλα αναθέσεις. Δεν ξέρω αν έχεις γράψει κάτι και το φυλάς σε κάποιο συρτάρι. Έχω την αίσθηση ότι το κεφάλι σου είναι ένα τεράστιο συρτάρι, γεμάτο λέξεις και εικόνες, που περιμένουν την κατάλληλη στιγμή να τις ελευθερώσεις και ν' αρχίσουν ν' αναπνέουν μόνες τους. Πώς γράφεις, γιατί γράφεις, τι είναι η γραφή για σένα; Γ.Μ.:  Είμαι πολύ πρακτικός άνθρωπος. Μαγειρεύω, ας πούμε, για να φάω. Βάζω πλυντήριο, για να έχω κανένα καθαρό ρούχο να βάλω. Υπάρχει, δηλαδή, μια πολύ συγκεκριμένη ανάγκη να κάνω πράγματα. Δεν είχα ποτέ στη ζωή μου την ανάγκη να καθίσω να γράψω κάτι, ούτε εμπνεύσεις είχα, ούτε τέτοια Θεόσταλτα. Γράφω μια λίστα για ψώνια, για να μην χαθώ στα ράφια του Μασούτη. Γράφω ένα γράμμα στον Άγιο Νικόλαο να φυλάει τους ναυτικούς...

Α.Κ.: Ο έρωτας θέλει κότσια; Πόσο παιδί ή πόσο σαλό κάνει έναν άνθρωπο ο έρωτας; Γ.Μ.: Καραθέλει. Δεν είναι ευκολάκι να πέσεις απ’ τα πόδια του Βέρθερου στα πόδια του Τάκη. Δεν είναι παίξε-γέλασε η κατάβαση Ελικώνας - πλατεία Κυψέλης, τρία τέταρτα αναμονή, τέλη Αυγούστου και το κινητό κλειστό. Μέσα στο ποίημα όλα φαίνονται εύκολα. Άμα τη σκίσεις τη ζελατίνα και κατέβεις απ’ το βουνό, πάνε οι φίλες σου οι Μούσες, πάνε τα κομφόρ με τις ρίμες και τους αναπαίστους. Τώρα θα μάθεις το κάουντ-ντάουν. Τώρα θα μασήσεις στο φρουτομπωλάκι όλες τις μεταφορικές σημασίες των λέξεων εν τη απουσία του ποιητή, Μπορεί να έρθει με καθυστέρηση στη γωνιακή καφετέρια και να πετάξετε ντουέτο πάνω απ’ την Κυψέλη, μπορεί να μεταναστεύσει στην Αφστράλια και να θέλεις να καταπιείς παρκετέζες. Οπότε, για να σου μείνει και κανένα ζωτικό όργανο στη θέση του, θα γίνεις σαλός ή παιδί. Αν δεν έρθει αυτός, θα έρθει ένας άλλος ή δεν θα έρθει κανένας άλλος. Εσένα δεν θα σε απασχολούν οι λεπτομέρειες. Θα είσαι τ...

Α.Κ.: Μία ημέρα πριν συναντηθούμε έτυχε να δω στο φέισμπουκ μία ανάρτηση γνωστού συγγραφέα με αποσπάσματα από ένα πρόσφατο άρθρο του, στο οποίο μεταξύ άλλων ανέφερε μέσα σε μία παρένθεση ότι χρειάζονταν κότσια για να υποστηρίξει κανείς το “Ναι” τον Ιούλιο του 2015. Δεν ξέρω αν σε ενδιαφέρει να σχολιάσεις αυτή την άποψη, αλλά θα ήθελες να μου πεις κάποιες κινήσεις ή αποφάσεις, που κατά τη γνώμη σου ανέκαθεν χρειάζονταν και ακόμα χρειάζονται κότσια; Γ.Μ.: T α κότσια, που λέγονται και αστράγαλοι , ήταν για τα αρχαία παιδάκια το περίφημο "αστραγαλίζειν" , το αγαπημένο τους παιχνίδι με τα πίσω πόδια των κατσικιών και των αρνιών πριν καταλήξουν χαρωπά σφάγια στον βωμό της θυμωμένης Θεάς. Στο "αρτιάζειν αστραγάλους" το ένα παιδάκι έκρυβε τα κότσια στο χέρι του, και το άλλο προσπαθούσε να μαντέψει αν ο αριθμός ήταν μονός ή ζυγός, κάτι σαν παιδική μαντεία, δηλαδή. Αυτή η άλλη έννοια, το άλλο λήμμα για τα κότσια με γοήτευε πάντα. Για να έχεις κότσια, πρέπ...

Την αποχαιρέτησα όταν έμπαινε σ' ένα ταξί στη Σόλωνος ένα μεσημέρι που άρχισε να βρέχει. Όταν γύρισα σπίτι, μου ήρθε η ιδέα γι' αυτό εδώ το μπλογκ και άρχισα να το στήνω. Το βράδυ τής έγραψα την ιδέα μου και τη ρώτησα "Τι λες;" Μου απάντησε το πρωί, θέτοντας έναν όρο. Έτσι γεννήθηκαν οι Ερωταποκρίσεις, μία συνομιλία εν προόδω με τη Γλυκερία Μπασδέκη .