αιώνια μπάζα
Α.Κ.: Κατά έναν κάθε άλλο παρά περίεργο τρόπο με γυρίζεις πάλι στον έρωτα. Κάποια στιγμή σε είχα ρωτήσει αν ο έρωτας θέλει κότσια. Σήμερα θέλω να σε ρωτήσω αν ο έρωτας είναι πανταχού παρών κατά τη γνώμη σου ακόμα και ως απουσία και αν αυτό το στέρνο ή αυτό το ζευγάρι αδέξια χέρια που ανέφερες είναι στην πραγματικότητα πάντα τα ίδια, εκείνο το ένα στέρνο ή εκείνα τα δύο χέρια που φέρνουν μία ή εκατό φορές τα πάνω κάτω στη ζωή μας, βάζοντας τα πάντα στη θέση τους. Γ.Μ.: Λίγο τον νοιάζει τον έρωτα αν θα περάσει την τάξη ή θα μείνει μεταξεταστέος. Πότε παρακολουθεί ευλαβικά, σχεδόν αριστούχος, με τις σημειώσεις του και τα τετραδιάκια του κομπλέ και πότε το σκάει απ’ το παράθυρο για αξέχαστες κοπάνες και σκασιλάρα του που πήγε στράφι τόσο διάβασμα και θα τη χάσει τη χρονιά από γαμωαπουσίες. Δηλαδή Αλέξανδρε, μην αυταπατάσαι: αυτός είναι ο Κύριος και o Άρχων και ό,τι πει ο K απετάνιος στη σκούνα είναι νόμος και προσευχή. Μας τραβάει σ’ όλα τα λύκεια της επικράτειας να περάσουμ
