τα φαντάσματα

Α.Κ.: Μίλησέ μου λίγο ακόμα για την “ταχυδρομική ιδεολογία”. Εσύ έχεις την ανάγκη να ταχυδρομήσεις ένα ποίημα. Τι γίνεται με τον παραλήπτη του; Το αντιλαμβάνεται πάντα; Πόσο αλλάζει εσένα ή τον παραλήπτη του ένα ποίημα που έχει πια ταχυδρομηθεί;

Γ.Μ.: Aν η γλωσσίτσα γλείψει το γραμματόσημο, αν ο καταθλιπτικός Μίστερ Πόστμαν ρίξει το γράμμα στον χιαστί σάκο, τα ταχυδρομεία έχουν επιτελέσει το θεάρεστο έργο τους. Έχει μια υπαρξιακή βεβαιότητα όλο αυτό. Στέλνω κάτι σε κάποιον που θα το λάβει. Υπάρχει μια μυστική πίστη στην επίδοση, μια σιγουριά ότι η γη γυρίζει και ότι ο φάκελος θα φτάσει ακέραιος στον ακέραιο παραλήπτη του. Εμείς οι καλλιτέχνιδες της ρημαδορίμας φαντασιωνόμαστε το γράμμα που ανοίχτηκε, το γράμμα που διαβάστηκε, το γράμμα που άλλαξε ζωές κι έσωσε τον πλανήτη από την υπερθέρμανση. Δεν είναι έτσι πάντα. Αλλά δεν μας νοιάζει. Ζούμε για τη στιγμή που θα σαλιώσουμε το γραμματόσημο, για τη στιγμή που θα γράψουμε τη μαγική λέξη Αποστολέας και την πιο μαγική λέξη Παραλήπτης. Κυκλοφορούμε με τα βαμβακερά νυχτικά μας στο βομβαρδισμένο Ταχυδρομείο που έχει κλείσει πριν γεννηθούμε. Είμαστε αισιόδοξα φαντάσματα. Δεν είναι και λίγο. Είναι σχεδόν πολύ.

- Α, και τώρα που το θυμήθηκα, δώσε μου την διεύθυνσή σου, σε παρακαλώ. Θέλω να σου στείλω κάτι.