Ερωταποκρίσεις

Α.Κ.: Τ ι είναι η προσευχή για σένα, και ποια η σχέση της με τον φόβο ή τη γενναιότητα; Γ.Μ.:   Προσεύχομαι σημαίνει ζητάω. Ζητάω κεραμίδι, φαγητό, στοργή, φιλί, σεξ, ανάρρωση, θαύμα. Κάνω την προσευχή μου, για να μη με φάει ο λύκος, αλλά και για να του αρέσω (του λύκου) και να ζήσουμε για πάντα σε μια καλύβα στο δάσος χωρίς ενοχλητικούς συγγενείς. Επειδή ακόμα προσεύχομαι στον Χριστούλη (που προσευχόμουν και πριν εκατόν πενήντα χρόνια), αισθάνομαι πλέον αυτή την οικειότητα που δημιουργείται ανάμεσα σε δύο που συμπαθιούνται πολύ, κι ας μην έχουν συναντηθεί ακόμα. Σαν να μιλάνε για χρόνια στο τηλέφωνο και λόγω αποστάσεως και συνθηκών δεν βρεθήκανε από κοντά. Αλλά αν κάτσει η στραβή, αν πιάσει φωτιά η αποθήκη της Λόλας, ξέρουν ότι θα νοιαστεί ο ένας τον άλλον, θα στείλει το ιππικό ο Αρχηγός. Προσευχή την προσευχή ξεφτίζει ο φόβος. Αρχίζεις να αιτείς και σιγά σιγά πείθεσαι ότι θα λάβεις. Ο γενναίος είναι ο πολύ φοβισμένος που έκανε την προσδοκία του πεποίθηση. Παλιά φοβόμουν πολ...

Α.Κ.: Το “ βομβαρδισμένο Ταχυδρομείο ” σου μου έφερε στο μυαλό την καταστροφή. Ποια η σχέση καταστροφής – δημιουργίας; Έχω την αίσθηση ότι στα γραπτά σου κρύβεται πάντα μια καταστροφή που ή έχει πια συντελεστεί ή ελλοχεύει απειλητική. Ανοίγει η καταστροφή μια πόρτα στη δημιουργία; Γ.Μ.: Μια χαρά αίσθηση έχεις. Διαφορετικές ποικιλίες καταστροφής είναι η δημιουργία. Άλλη είναι συντελεσμένη, άλλη επικείμενη, άλλη είναι σε καταστολή, άλλη είναι υπό επιτήρηση. Κάποιες καταστροφές είναι μεγάλες ατσίδες και δεν τις παίρνουμε χαμπάρι - έχουν στρογγυλοκαθήσει στον καλό μας τον καναπέ κι εμείς χαμογελάμε σε πλήρη αμεριμνησία . Τις φοβάμαι αυτές, δεν προλαβαίνεις ούτε να πεις την προσευχή σου όταν αρχίσει η κατεδάφιση. Και ευθύνονται για δημιουργίες που εγώ ονομάζω “αχαμπάριαστες”, στραμμένες αυτιστικά στην αθανασία του γλύπτη και του αγάλματος. Ο γλύπτης που δεν έχει μυριστεί τον λοιμό, τον σεισμό και τον καταποντισμό θα φύγει νύχτα από το πάνελ της συλλογικής μνήμης. Η θνητότητα κλ...

Α.Κ.: Μίλησέ μου λίγο ακόμα για την “ταχυδρομική ιδεολογία”. Εσύ έχεις την ανάγκη να ταχυδρομήσεις ένα ποίημα. Τι γίνεται με τον παραλήπτη του; Το αντιλαμβάνεται πάντα; Πόσο αλλάζει εσένα ή τον παραλήπτη του ένα ποίημα που έχει πια ταχυδρομηθεί; Γ.Μ.:  A ν η γλωσσίτσα γλείψει το γραμματόσημο, αν ο καταθλιπτικός Μίστερ Πόστμαν ρίξει το γράμμα στον χιαστί σάκο, τα ταχυδρομεία έχουν επιτελέσει το θεάρεστο έργο τους. Έχει μια υπαρξιακή βεβαιότητα όλο αυτό. Στέλνω κάτι σε κάποιον που θα το λάβει . Υπάρχει μια μυστική πίστη στην επίδοση, μια σιγουριά ότι η γη γυρίζει και ότι ο φάκελος θα φτάσει ακέραιος στον ακέραιο παραλήπτη του. Εμείς οι καλλιτέχνιδες της ρημαδορίμας φαντασιωνόμαστε το γράμμα που ανοίχτηκε, το γράμμα που διαβάστηκε, το γράμμα που άλλαξε ζωές κι έσωσε τον πλανήτη από την υπερθέρμανση. Δεν είναι έτσι πάντα. Αλλά δεν μας νοιάζει. Ζούμε για τη στιγμή που θα σαλιώσουμε το γραμματόσημο, για τη στιγμή που θα γράψουμε τη μαγική λέξη Αποστολέας και την πιο μαγική λέ...