τα χιόνια

Α.Κ.: Αυτά τα λίγα χρόνια που σε γνωρίζω μου έχει δημιουργηθεί η αίσθηση ότι είσαι πάντα έτοιμη να γράψεις, αλλά ότι οι αναθέσεις και οι προθεσμίες μάλλον σε βοηθούν να καθίσεις και όντως να γράψεις. Τα θεατρικά σου, αν δεν κάνω λάθος, ήταν όλα αναθέσεις. Δεν ξέρω αν έχεις γράψει κάτι και το φυλάς σε κάποιο συρτάρι. Έχω την αίσθηση ότι το κεφάλι σου είναι ένα τεράστιο συρτάρι, γεμάτο λέξεις και εικόνες, που περιμένουν την κατάλληλη στιγμή να τις ελευθερώσεις και ν' αρχίσουν ν' αναπνέουν μόνες τους. Πώς γράφεις, γιατί γράφεις, τι είναι η γραφή για σένα;

Γ.Μ.: Είμαι πολύ πρακτικός άνθρωπος. Μαγειρεύω, ας πούμε, για να φάω. Βάζω πλυντήριο, για να έχω κανένα καθαρό ρούχο να βάλω. Υπάρχει, δηλαδή, μια πολύ συγκεκριμένη ανάγκη να κάνω πράγματα. Δεν είχα ποτέ στη ζωή μου την ανάγκη να καθίσω να γράψω κάτι, ούτε εμπνεύσεις είχα, ούτε τέτοια Θεόσταλτα. Γράφω μια λίστα για ψώνια, για να μην χαθώ στα ράφια του Μασούτη. Γράφω ένα γράμμα στον Άγιο Νικόλαο να φυλάει τους ναυτικούς. Γράφω ένα γράμμα σε κάποιον που αγαπώ, για να του υπενθυμίσω ότι τον αγαπώ. Έτσι και με τα ποιήματα και με το θέατρο, με όλα. Πρέπει να υπάρχει παραλήπτης, αυτός που με θέλει ή αυτός που θέλω εγώ. Πίσω από τις λέξεις κρύβεται ο Αλέξης. Αυτός που μου παρήγγειλε να του ράψω-γράψω τα προικιά μου. Αλλιώς θα καθαρίσω τα ράφια ή θα κάνω γενική. Δεν ξύπνησα ποτέ με την ανάγκη να γράψω ένα ποίημα μόνο και μόνο για να γράψω ένα ποίημα. Ήθελα να ταχυδρομήσω ένα ποίημα, είναι άλλο πράγμα αυτό, είναι ταχυδρομική ιδεολογία.

Επίσης είμαι γλωσσοκοπάνα, είμαι αυτή που δε βάζει γλώσσα μέσα. Είναι ξέρεις ίδιον των πολύ ντροπαλών ανθρώπων αυτό. Μιλάνε πολύ οι ντροπαλοί γιατί θέλουν ν’ ανοίξει η γη να τους καταπιεί. Πετάνε λέξεις γιατί θέλουν να’ ναι η γειτόνισσα η πολυλογού του Παπαδιαμάντη, αυτή που θα κάνει τον μπαρμπα-Γιαννιό να καίγεται στα χιόνια. Οι λέξεις, η γλώσσα, αυτό που λέμε γραφή είναι η επίκληση να καούν τα χιόνια, να πάρουν φωτιά οι πάγοι. Κατάλαβες, ε;…

Α.Κ.: Κατάλαβα!