ο μηχανισμός




Α.Κ.: Έχοντας αυτή τη σχέση με τη γλώσσα, φαντάζομαι ότι πρέπει να είναι κάπως οδυνηρό ν' ακούς κούφια λόγια, δικαιολογίες, ψέματα, τόσο σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο όσο και στις προσωπικές σου συναναστροφές. Και δεν μιλάω για εκείνα τα ψέματα που μπορεί να ζητάει ν' ακούσει κανείς όπως η Πέτρα φον Καντ. Αυτά είναι άλλη ιστορία, κι αν θέλεις μου λες και για αυτά.

Γ.Μ.: Όλα είναι γλώσσα, Αλέξανδρε. Και τα ψεύτικα τα λόγια που δονούν εξέδρες κι οι φριχτές αλήθειες που περνάνε στρατοδικείο και τα ψελλίσματα που δεν μπόρεσαν να κάνουν σλάλομ στην σταφυλή κι έμειναν προθέσεις. Όλα τ’ αλέθει ο αιώνιος, ακατάλυτος, παμπόνηρος μύλος που λέγεται γλώσσα μου/σου/του. Δεν είναι οδυνηρό πια, ήταν οδυνηρό κάποτε. Όταν καταλάβεις ότι κάποια στιγμή θα πεις “έχετε γεια βρυσούλες κι εσείς ψηλά βουνά”, όταν καταλάβεις ότι καμμιά εταιρία σεκιούριτυ δεν θα σε σώσει όταν θα διαλύεται το παζλ σου στον αέρα, τότε θα σου φανούνε θρεψίνη όλα τα παλιόλογα. Τ’ ακούς και τα κάνεις κάτι άλλο. Μ’ έναν αυτοσχέδιο μηχανισμό (προσωρινής) επιβίωσης τα διαγγέλματα γίνονται ερωτόλογα, οι ψευτιές στα μούτρα σου έπος, τα γλωσσοτίποτα παραλογή. Όταν ακούω την Κόλαση να μιλάει, της γράφω έναν ύμνο για το μαύρο της συκώτι. Πίστεψέ με, Αλέξανδρε, αιφνιδιάζεται, γιατί χαλάει η μανέστρα του πρέποντος περιβάλλοντος. Τα χάνει η Κόλαση κι εγώ κερδίζω ηδονικά δευτερόλεπτα αμηχανίας. Δεν είναι λίγο να πεις τη Λύπη, Λάμπουσα κι αυτή να σου κουνήσει το μαντήλι. Το ’κανε κι ο Ελύτης, το κάνουν κι οι στενοί μου φίλοι, κι έζησαν αυτός καλά κι εμείς καλύτερα. Αορίστως και μια χαρά. Σε κάλυψα, ή πάλι ανοίγω τη λάθος ιστορία;


Α.Κ.: Μ' άρεσαν τα ψελλίσματα πολύ και τα ηδονικά δευτερόλεπτα αμηχανίας.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

το πάθος

αιώνια μπάζα

τα χιόνια